‘Ik mis mijn man nog dagelijks’

Je gunt iedereen om als 80-plusser te gaan slapen en gewoon van ouderdom niet meer wakker te worden. Een dergelijke dood is echter voor velen helaas niet weggelegd.

Bij mijn man – een echte lange afstandsloper, enthousiast, nooit ziek, druk met bestuursactiviteiten – begon het met een vervelende rugpijn. We gingen naar de dokter en binnen een week na de scan en biopsie de uitslag: ongeneeslijk, uitzaaiingen, agressieve vorm van kanker. De laatste twee maanden voor zijn overlijden was een rollercoaster van emoties. Hij gaf zich over, hij leerde mediteren.

Er was toen nog geen mogelijkheid om via internet iedereen op de hoogte te houden. De telefoon ging steeds en ook werden we overspoeld door brieven en kaarten. Het was achteraf een zegen om zo intiem afscheid te kunnen nemen. Mijn dochter kon al die tijd bij ons zijn. Het samen in je eigen huis naar het onvermijdelijke einde toegaan, is een fijne tijd geweest. Al klinkt dit heel gek.

Andere mensen gun ik ook zo’n tijd in de eigen omgeving. Als VPTZ vrijwilliger wil ik deze mensen ondersteunen. Het is voor de partner en kinderen van iemand die terminaal is zo moeilijk om het vol te houden.

Het machteloos toekijken terwijl degene die je lief hebt lijdt, is verschrikkelijk. Ik mis mijn man nog dagelijks, de pijn schuurt. Hij heeft bijvoorbeeld nooit zijn kleinkinderen kunnen zien, maar ik heb een goed gevoel over hoe we het destijds hebben gedaan, die twee maanden dat hij ziek was.

door Anneke Overwijn, oud vrijwilliger VPTZ

Wil jij ook VPTZ vrijwilliger worden?
Of verwacht jij (op korte termijn) afstand van een dierbare te moeten nemen?

Neem gerust eens contact op met Therèse Siebenga, Coördinator Vrijwilligers VPTZ en Rouw bij de Kap, om te informeren wat onze werkwijze is: t.siebenga@dekap.nl of 06 – 4073 1423