‘Dit jaar heb ik niet zoveel zin in kerstvieringen’
“Dit jaar heb ik niet zoveel zin in kerstvieringen. Het gemis van mijn moeder is groot. Het is anders dan vorig jaar, dat was de eerste Kerstmis zonder haar. Het diepere gemis begon tijdens mijn verblijf in Spanje, de langdurige griep aansluitend op mijn verjaardag in november wakkerde het aan. En op mijn heugelijke dag leek de leegte een hoogtepunt te bereiken toen ik me acuut realiseerde dat ze echt nooit meer aanwezig zal zijn om mijn geboortedag te vieren. Ondanks mijn tegenzin besluit ik mijn huis knus te maken voor de Kerst.”
Tekst: Malika Machouri
“Voordat ik verder ga met mijn verhaal wil ik nog iets toelichten: mijn moeder hield van vogeltjes. Niet alleen in de vrije natuur waar hun gezang te horen is vanuit bomen en heggen of het hupsen door de tuin omdat er weer etensresten zijn rond gestrooid, ook de stenen, glazen, gietijzeren of plastic varianten wisten haar hart te veroveren. Ze werden tegen muurtjes gezet, op dressoirs geplaatst of in plantenpotten gestoken. Op haar grafsteen mocht een vogeltje dan ook niet ontbreken.
Mijn oog valt op een ‘gun-jezelf-een-creatieve-pauze-kom-samen-een-kerststukje-maken’ activiteit in de nieuwsbrief van de Kap. Ik twijfel of ik hier voor in aanmerking kom; ik ben tenslotte geen mantelzorger meer, maar op de één of andere manier spreekt de activiteit me zo aan dat ik me ervoor opgeef. Er volgt een mailwisseling; ik behoor inderdaad niet meer tot de doelgroep, ze gunnen het met wel, ik mag éénmalig meedoen, dan kan ik iets moois komen maken met mijn moeder in gedachten, ik ben ontroerd.
In de crea-clubgroepsapp wordt gesproken over kerstbakjes vervaardigen en er wordt gevraagd wie er welke spullen meebrengt zodat deze gedeeld kunnen worden met de andere deelnemers. Ik neem rode kaarsen mee en terwijl ik ze inpak bedenk ik me dat een krans kunnen maken voor op mijn voordeur prachtig zou zijn. Direct schud ik de gedachte van me af, het gaat tenslotte om het maken van kerststukjes in bakjes, ik zie wel wat voor een leuke spullen ik zal aantreffen.
Bij aankomst zijn de meeste stoelen al bezet, op alle tafels zijn meegebracht groen, diverse potjes en schalen met zoete kerstkransjes te zien, het is een gezelligheid alom. Ik plof neer op het vrije plekje van de middelste tafel en mijn oog valt op het gouden-edelhert-bakje van mijn buurvrouw. We hebben een gesprek over hoe mooi het hertje is, dat zij twijfelt tussen haar twee meegebrachte potjes en dat ik wel zou weten waar ik voor zou kiezen. Dan realiseer ik me dat ik zelf geen bakje of iets dergelijks heb meegebracht. Zonder aarzelen pakt zij haar plastic tas van de grond en zegt: “Je mag deze wel gebruiken, ik heb er thuis toch nog twee, een derde is veel te veel, moet je wel genoeg binddraad bij je hebben.”. Uit haar tas verschijnt een onbewerkte krans…
Verbaasd maar met veel plezier neem ik haar gift aan en begin gelijk te knutselen. Eerst de groene takken, goed eromheen wikkelen, nog wat kleinere takjes aan de binnenkant (ik gedraag me alsof ik al jaren kransen opbind, er wordt zelfs gezegd dat je kan zien dat ik ervaring heb, het tegenovergestelde is waar, gniffel), nu alleen nog wat balletjes. Speurend kijk ik over de drie tafels. Een aardige dame van de rechtertafel merkt mijn zoekende blik op en biedt mij de ongeopende verpakking die voor haar op tafel ligt aan. Ik loop er naar toe, open het doosje, zie zes kobaltblauwe balletjes liggen en roep uit: “Dat is lievelingskleur van mijn moeder!”…
Natuurlijk gebruik ik deze, nog wat ander groen, gecombineerd met een paar gouden balletjes, alles steek ik erbij en tjonge, wat wordt het mooi. Inmiddels zijn de meeste dames klaar met hun knutselpartij maar mijn buurvrouw en ik gaan dapper verder onder toeziend oog van de rest. Dan is mijn krans bijna af, aan de bovenkant mag nog iets speciaals komen, een gouden lint misschien, er zijn nog wat gouden balletjes over, ik plaats het en kijk een beetje scheef, nog niet helemaal tevreden, naar het resultaat. Dan hoor ik een stem vanaf de linkertafel: “Kan je dit misschien gebruiken, het is echt heel leuk en vast te maken met het knijpertje.” Ik versta het niet goed en vraag: “Wat zeg je?” Ze antwoordt terwijl ik opkijk en zie wat ze in haar handen houdt: “Het is een gouden vogeltje”…
Ik schiet vol, neem het van harte aan, plaats deze finishing touch op de krans en realiseer me: ze is nog steeds heel dicht bij me.”