Hoe dieper de liefde, hoe groter de rouw

“Het klinkt misschien wat vreemd, maar ik vind de stervensfase echt mooi.” Tadusi Zwaneveld begon een aantal jaren geleden als vrijwilliger terminale zorg bij de Kap. “Toen ik nog in de jeugdzorg werkte zei ik al: als ik later met pensioen ga, wil ik iets met de dood doen. En zo ging ik aan de slag in een hospice. Maar vanwege krachtverlies in mijn hand moest ik stoppen. Ik heb er echt om gerouwd. Toen kwam ik bij de Kap terecht!”

“Ik heb iets met de dood. De puurheid; alle franje gaat eraf. Op iemands sterfbed gaat het alleen nog over liefde. Niet over werk. Voor mij is elke hulpvraag een cadeautje.”

Op dit moment is Tadusi bij de Kap coördinator Bezoekdienst Na Partnerverlies. “Rouw heeft alles met de intensiviteit van liefde te maken. Hoe dieper de liefde, hoe groter de rouw.” Als coördinator matcht ze nabestaanden aan vrijwilligers. “De intakes doe ik altijd bij de vrijwilligers en hulpvragers thuis. Ik wil om me heen kunnen kijken. Wie is deze persoon en wie past er bij hem of haar? Het gaat echt om de match. De vrijwilligers zijn stuk voor stuk prachtmensen. Zij gaan in gesprek met de achterblijvers: hoe ga je verder na het verlies van je dierbare?”

“Het blijft fascinerend dat achterblijvers vaak met een schuldgevoel achterblijven. Zoals een mevrouw die laatst haar man in het ziekenhuis moest laten opnemen, ondanks dat hij thuis wilde sterven. Ze worstelde met een schuldgevoel; had ik niet dit – of dat? Op zo’n moment luister ik vooral. Maar ik stel ook vragen. Want je verdrinkt anders echt in het schuldgevoel. Ik zeg dan: ‘Stel dat je het anders had gedaan, was hij of zij er dan nog geweest? Als ik jou zo zie en hoor, dan geloof ik dat jij hebt gedaan wat je kon.’ Meestal volgt dan een diepe zucht van verlichting.”

“Naast rouw word je als nabestaande ook geconfronteerd met het ongemak van een ander. Mensen durven je niet aan te spreken als je iemand verloren bent. Ik probeer de achterblijvers daar bij te helpen. Je zou tegen je omgeving kunnen zeggen: ‘Ik snap dat je niet weet wat je moet zeggen, maar alles is goed.’ Door begrip te tonen, kom je toch dichter bij elkaar.”

“Ook de vraag ‘hoe is het met je’ kan voor rouwende mensen heel vervelend zijn. Vraag liever: ‘Hoe was jouw dag?’ Want iedere dag is anders en zo zorg je toch voor een opening. Uiteindelijk gaat het erom dat je met elkaar in contact blijft.”