Thee met mevrouw J.
Ze heeft zoveel te vertellen dat haar thee na een half uur nog onaangeroerd staat. Een paar dagen eerder belde ze mij. Ze wil me graag persoonlijk komen bedanken, want ze is dankbaar voor wat de Kap voor haar en haar onlangs overleden man hebben betekend. Natuurlijk maak ik tijd. Ze vertelt haar verhaal bij mij aan tafel met een spiekbriefje en de overlijdenskaart van haar man voor zich.
Tekst: Lineke Maat, directeur van de Kap
Foto: Pexels
Zo’n 13 jaar geleden kreeg mevrouw J. steeds meer kleine signalen dat haar man dingen vergat. Daarnaast deed hij bijzondere dingen, zoals de heg met een klein schaartje knippen. Haar kinderen hebben lang volgehouden dat mevrouw J. zelf overspannen was. Wat voelden zij zich schuldig toen ze merkten hoe ernstig het was. De schellen vielen van hun ogen toen hun vader een tijdje bij hen verbleef, omdat hun moeder in het ziekenhuis was voor een ingreep. Het kwartje viel en niet lang daarna werd de diagnose gesteld.
Ze wil me bedanken omdat ze veel heeft gehad aan de gespreksgroep van de Kap. Met andere naasten van mensen met dementie kon ze ervaringen uitwisselen en begrip vinden bij elkaar. Ze vertelt dat het rust en ruimte in haar hoofd gaf.
Maar er is meer. Toen haar man achteruit ging, deed ze een beroep op de Kap voor vrijwillige respijtzorg (iemand die de mantelzorger vervangt zodat hij/zij het langer vol kan houden). In eerste instantie kwam er een jonge vrijwilliger, dat ging niet zo goed. Na een goed gesprek werd er iemand anders gevonden. Het bleek een gouden match, die ruim vier jaar heeft geduurd.
De man van mevrouw J. wilde altijd en overal met haar mee naar toe, daardoor had ze overdag vrijwel geen moment rust. Zelfs als ze ging sporten ging hij haar achterna. Met de Kap-vrijwilliger sprak ze af dat ze hem vertelde dat zijn vrouw even ging slapen en dat hij haar beter even kon laten. Dat werkte.
Haar man had mooie momenten met de vrijwilliger. Eerst konden ze nog samen fietsen, later werd dat wandelen en toeren met de auto. Op een gegeven moment kon mevrouw J. zelfs even een boodschapje doen of naar een vriendin. Of echt even indutten. Mede door deze oplaadmomenten kon ze de zorg jarenlang volhouden.
Tot kerst 2023. Gedurende de feestdagen maakten de kinderen – die ver weg wonen – hun vader enkele dagen achter elkaar mee. Alhoewel mevrouw J. zich had voorgenomen haar man thuis te blijven verzorgen, zagen de kinderen dat het echt niet meer ging.
De verhuizing naar een zorginstelling was niet eenvoudig. Maar de wekelijkse komst van een Kap-vrijwilliger – ook in de instelling – was een lichtpuntje. Zowel voor meneer als voor mevrouw. Met alle veranderingen om hen heen, was zijn komst een plezierige constante factor.
Inmiddels is haar man overleden. De Kap-vrijwilliger was op de uitvaart en is een keer samen met haar naar het graf geweest. Geweldig vond ze dat. En zo bijzonder, dat ze het graag aan mij persoonlijk wil vertellen. Ik besef me opnieuw hoeveel vrijwilligers kunnen betekenen. Door mantelzorgers een paar uurtjes per week te ontlasten, maken zij een wereld van verschil.
Mevrouw drinkt haar laatste slok – koud geworden – thee en neemt afscheid.
Ik heb weer voor jaren motivatie voor ons mooie werk!