Afscheid van een paradijsvogel

Mijn inzet als VPTZ-vrijwilliger bij mevrouw A. is er een om nooit te vergeten. Mevrouw was begin 50 en had uitgezaaide kanker van de alvleesklier. Ze was op latere leeftijd getrouwd en had geen kinderen. Vanaf dag 1 klikte het enorm tussen ons.

Ik heb zelden iemand gezien die zo positief en open minded was.

Zeuren hield ze niet van, pijn daar neem je een pilletje voor. Ze zag er graag mooi uit, haren gekleurd, nagels gelakt. Iedere dag moet een feestje zijn, al ben je nog zo ziek. Huilen mag best maar niet te lang. Vooral veel lachen en dat hebben we ook gedaan.

In de zeven maanden dat ik haar bezocht heb (eerst 1 keer, later 2 keer per week), hebben we alles, maar dan ook alles, besproken. Ze vertelde hoe ze het allemaal wilde na haar overlijden. We hebben haar kleding voor in de kist gekocht. De rouwdienst werd van A tot Z geregeld. Niets werd aan het toeval overgelaten.

Tot het laatste toe had ze de regie over haar leven. Haar leven, dat op het einde alleen nog maar bestond uit haar bed met haar liefste spulletjes om haar heen.

Ze had me gevraagd ook bij de laatste zorg te zijn na haar overlijden. Toen ze daar lag in de kist met haar prachtige kleurrijke jurk, al haar sieraden om, haar haar mooi gekapt, keek ik naar haar. Wat miste ik nog? Ja, ineens zag ik het.

Ik was haar nagels vergeten te lakken. Ik lakte ze met zorg… rood!

door Inge Bergambagt, VPTZ vrijwilliger