Gedichten van een ex-mantelzorger
Aleid Klein Middelink-Keller zorgde jarenlang voor haar man. In november 2023 overleed hij. Ze schreef daarna 24 dagen lang elke ochtend bij het ontbijt een kort gedicht. “Het stroomde al die dagen zo uit mijn vingers, dus ik zette het op papier. Totdat er niets meer kwam, toen ben ik gestopt en was het goed.”
Mijn 2.0
Jarenlang zorgen voor jou,
De man waar ik zoveel van hou.
Nu ben je weg, lijfelijk dan,
Moet ik zoeken hoe ik verder kan.
Wie ben ik, vraag ik keer op keer,
De oude Ik was verweven in jou.
Mijn nieuwe 2.0 voelt steeds de kou.
Hoe nu verder, is mijn vraag,
Geen idee, mijn nieuwe 2.0 vordert gestaag.
Toch gaan de tranen steeds stromen,
Maar mijn 2.0 gaat er echt wel komen!
Sporten
Vandaag een grote drempel voor mij,
Weer gaan sporten, misschien maakt het me blij.
Maanden niet kunnen of willen doen,
Mantelzorg was mijn beweging toen.
Nu ga ik proberen conditie op te bouwen,
En het zal zeker werken voor mijn zelfvertrouwen.
En toch, is het alweer een “eerste keer moment”,
Mag hopen dat het ooit echt went.
Rouwen
Wat is wijsheid rond rouwen?
Als je zolang van iemand hebt gehouden.
Elke dag ziet er anders uit,
Elke dag weer andere emoties waar je op stuit.
Vandaag letterlijk opgeruimd in huis,
Het wordt wel steeds meer MIJN thuis.
Maar het gemis is nog net zo erg,
En soms sta ik echt onderaan een hoge berg.
Maar ik weet, ik moet door,
En ondanks mijn tranen, ga ik door!
Tijd
Het is vandaag pas/al twee maanden geleden.
Acht weken, het lijkt een eeuwigheid dat je bent overleden.
En toch lijkt het als de dag van gisteren, zo raar,
Sta ik huilend en labiel op meestal, zomaar.
Rouwen is een moeilijk proces, en onvoorspelbaar,
Er licht echt nergens een draaiboek voor rouwen klaar.
Ik rouw, maar hoe weet ik zelfs ook niet eens, wat ook logisch is,
Het enige wat je echt weet, dat is het gigantische gemis.
Rust
Rouw en verdriet horen bij elkaar,
Komen ook naar boven als ik naar je foto staar.
Maar ook opluchting en rust,
De chaos in mijn hoofd groeit pas als ik je foto heb gekust.
Voel me een gespleten vrouw,
Weet nauwelijks meer waar IK eigenlijk van hou.
Ik wil verder en ook weer niet,
Wil weer kunnen lachen en zeggen: ik geniet!
Maar het is nog te vers, te kort geleden,
Het zal nog wel een tijd duren eer de strijd is gestreden.
Respect
Niet ik,
Niet jij,
Maar wij.
Vijftig jaar lang was dat ons doel,
Niet gek hoe ik me nu dan ook voel!
Nu is het alleen IK voortaan,
Daar moet ik nu meer leren doorgaan.
Onwennig, moeilijk na zoveel jaren,
Mijn levensdraad was echt van sterk garen.
Nu lijkt het heel snel te breken,
Maar het is niets met jouw strijd vergeleken.
Jij bent mijn voorbeeld lieve schat,
Het blijft gewoon voor altijd WIJ in mijn hart.
Blue Monday
Blue Monday is het vandaag schijnbaar,
Ook ik begon vanmorgen een tikkie depri zowaar.
Maar heb mezelf weer een schop gegeven,
Want natuurlijk is er genoeg om voor te leven.
En toch snap ik het echt wel heus,
Soms heb je gewoon helaas geen keus.
Het lijstje ‘niet fijn’ wordt best lang,
En ook dat maakt mij als optimist zelfs bang.
Maar het glas is half vol in plaats van half leeg,
Blij dat ik het ‘omdenk-momentje’ weer even kreeg!
Witte aarde
Het is wit buiten, voor hoelang?
Jij genoot van elk seizoen, en echt wees niet bang.
Ik ga ook echt wel weer genieten, echt waar,
Het gaat beter af en toe, maar o wat is het zwaar.
Maar het mag ook na deze heftige tijd, en hoe het is gegaan,
En toch ben ik optimistisch opgestaan en ga er vandaag weer tegenaan.
Iets wat jij zeker zou willen, toch lieve schat?
Nou, het komt goed, ik beloof je dat!
Lucht
Opruimen geeft een dubbel gevoel,
Jouw stempel zit echt in elke vezel, kast of stoel.
Toch lucht het ook heel erg op,
Al staat mijn hele leven, lijf en leden op zijn kop.
Wat had je toch veel interesses in je leven,
Je was zo bijzonder en had zoveel te geven.
Je bent niet meer waar je was,
Maar overal waar wij zijn.
Verlangen
En weer is het wit geworden buiten vandaag,
De winter blijft zich tonen, al is het gestaag.
Ik wil zon, warmte om goed te kunnen rouwen,
Lekker fietsen, wandelen om mijn leven weer op te bouwen.
Nu wil ik eigenlijk het liefst in mijn paleisje vertoeven,
En kunnen doen wat IK wil, zonder iets te hoeven!
Er is nog zoveel wat ik wil doen de komende jaren,
Ik ga proberen lieve schat om moed te vergaren.
Wil dat je trots op mij bent, mij kracht geeft om verder te gaan,
Want ik wil echt weer stevig op beide benen staan.
Het gemis
Nog even je arm als steun,
Nog even een schouder waar ik op leun.
Toch ben je er altijd nog voor mij.
En ja, ik ben zelfs al af en toe blij.
Ik begin mezelf te ontdekken,
En stukjes ‘Aleid’ te stekken.
Mijn nieuwe 2.0 begint vorm te krijgen, echt,
En als het even te veel wordt dat gevecht
Dan leun ik even tegen jou aan,
Want er zal altijd wat van jou blijven bestaan.
Mantelzorg
Mantelzorg is een onbetaalbaar iets,
Een mens doet het uit liefde, automatisme of zoiets.
De impact op een mens is niet te meten,
Die kan je maar op een manier weten.
Pas als het er niet meer is,
Dan merk je wat je gedaan hebt en is het bijna een gemis.
Ook dan realiseer je pas wat je eigenlijk allemaal hebt gedaan,
En moet je leren om je eigen weg te gaan.
Weg zorg, weg ongerustheid of haast.
De stilte, de rust, de wind die door je leven heen blaast.
Dán pas besef je echt wat mantelzorg is,
En hoe raar ook dat je het dan wel weer een beetje mist.
Toch is de vrijheid een heel groot goed,
Ik merk tenminste dat het mij heel goed doet.
Paniek
Zo maar komt het om de hoek kijken,
Zo maar, tijdens het koken eten of strijken.
Geen idee waarom of waarvoor,
En al zeg ik dan elke keer weer; kom op, ga door!
Het is haast niet te stoppen soms, echt,
Pfff, wat is het soms toch een vreselijk oneerlijk gevecht.
Gelukkig is er dan toch iemand (of meerderen) vanuit je netwerk,
Die trekken mij er dan weer uit, en word ik weer even sterk.
Maar het verdriet, tja die blijft maar knagen,
Hoop dat het ooit eens zal vervagen.
Op dit moment is het nog te veel gevraagd voor mij helaas,
De tranen vullen, soms lijkt wel een bloemenvaas.
En toch kijk ik dan naar de bloemen erin, hoe mooi ze zijn,
Dan komt er een kleine glimlach in mijn gezicht, al is hij heel klein.
Maar toch laat ik het huilen gewoon toe, dat mag, zeker weten,
Al wil ik dit soort paniekmomenten zo snel mogelijk vergeten.
Wij hoorden gewoon samen, hoe en wat ze ook beweren,
Maar toch zal ik het alleen leven moeten accepteren.
Slapen
Slaap is, zei mijn oma vroeger, het beste medicijn,
Wil je overdag gewoon echt fit zijn.
Nou, ik slaap al maanden slechts vier uur,
Gek word ik van dat gepieker op den duur.
Overdag werkt mijn brein best wel goed.
Maar vanaf vier uur piekeren tot de ochtendgloed,
Gek word je van die uren,
Die ook nog eens veel langer lijken te duren.
Maar nu, afgelopen nacht heb ik bijna acht uur geslapen,
Zit in aan het ontbijt om half negen niet eens meer te gapen!
En waardoor, nou ik weet het eigenlijk wel,
Vorige week hing ik bij mijn homeopaat aan de bel.
Van de week kreeg ik wat potenties van haar,
En echt na drie dagen, heb ik geslapen, kijk daar!
Door haar gaat mijn lijf zichzelf weer herstellen,
Ik dacht dat moet ik jullie toch echt even vertellen.
De natuur is zo bijzonder, geloof mij maar,
Hopelijk zijn mijn piekeruren dus nu weer klaar.
Tijd
Tijd heelt alle wonden,
Soms heb ik de rust al even gevonden.
Maar voel me nog steeds alleen,
Ondanks al het moois en alle mensen om me heen.
Want wat wij hadden vijftig jaar samen,
Dat was zo uniek, dat zal iedereen beamen.
Wij waren totaal in elkaar verweven,
We wilden nog zoveel samen beleven.
Nu moet ik alles zelf doen en bepalen,
Maar lieverd, weet dat ik er alles uit zal halen.
Eerste keer-gevoel
Alle eerst keren zijn ook een feit na een overlijden,
En wat echt niet valt te vermijden;
De eerste keer wanneer je weer een drempel over moet,
Dat is beseffen dat je het nu alleen doen moet.
Vandaag is ook een dag met een drempel, en een dubbel gevoel,
4 februari , een dag met slingers op de stoel.
Onze oudste zoon Thomas is 39 jaar geleden geboren,
Een klein mannetje die met gekrijs de stilte wist te verstoren.
Maar deze kanjer gaat vandaag een enorme prestatie leveren, ja echt,
Het wordt een superprestatie en vast geen gevecht.
Hij gaat voor het eerst de Midwintermarathon van Apeldoorn lopen,
En uiteraard de finish halen, laten we het echt hopen.
Zijn vader zou super trots zijn op zijn zoon, dat is zeker,
Hij verdient absoluut een wedstrijdbeker.
Straks eerst even een gebakje bij hem halen,
En dan de marathon lopen met vast veel verhalen.
Je moeder is met recht super trots op jou,
En vergeet nooit dat ik heel veel van je hou.
Je vader loopt als beschermengel mee, lieve schat.
Ik weet dat je het kan en de finish haalt, geniet en ga op pad!
Van harte gefeliciteerd!
Loslaten
Een mens moet heel veel loslaten in het leven,
Loslaten, daar zouden ze les in moeten geven.
Mijn moeder zei vroeger dat het makkelijker was om van niemand te houden, echt waar!
Dan had je minder verdriet en was het nu niet zo zwaar.
Nou, ze had voor een deel echt gelijk,
En toch is het anders in de praktijk.
De intense liefde die wij 50 jaar deelden samen,
Wat echt iedereen die ons kent kan beamen.
Is toch ook een hulp bij het rouwen volgens mij,
Want denk ik aan onze herinneringen, dan word ik weer even blij.
Niemand kan voorspellen hoe het rouwen gaat,
Ik laat gewoon mijn tranen lopen, dat is een ding wat staat.
2 februari
Een jaar zweven tussen dood en leven,
Wat hebben wij toch allemaal moeten beleven.
Ook al wil ik er niet steeds bij stilstaan,
Je hebt alles gewoon op je netvlies staan.
2 februari, om 2 uur zou hij zijn drankje nemen,
Tot we vier dagen ervoor hoorden van de problemen.
Het onmogelijke was waarheid geworden helaas,
Niemand kon in deze situatie emoties weerstaan, de tranen de baas.
Maar ik ga echt heus wel weer gewoon door,
Weet dat ik wel weer ga leven ergens voor.
Soms denk ik even eraan en ben dan ook echt wel boos,
Ook al was jij het zelf, mijn kanjer, die er voor koos.
En heb diep respect voor je keuze, en voor je doorzettingsvermogen,
Het is onmenselijk, het zou eigenlijk gewoon niet mogen.
Maar goed, jij hebt nu je rust gekregen, lieveling van mij,
Ik ben supertrots op jou, je bent eindelijk vrij!
Jojo
Wat een leuk speelgoed blijft de jojo toch,
Tegenwoordig staat het ook symbool voor iets anders nog.
Denk niet dat de ontwerper hier aan gedacht heeft,
Dat het voor ons mens-zijn ook een betekenis heeft.
Ik voel me ook net een jojo de laatste dagen,
Huilen, lachen, boos en lopen met vele vragen.
Misschien moet ik een echte jojo gaan kopen,
En als ik me weer zo voel met de echte jojo even gaan lopen.
Ik wil zo graag weer balans in mijn leven,
Ach, misschien gaat een echte jojo mij dat wel geven.
Voeding
Alles verandert als je alleen komt te staan,
En er zal vast heel veel misgaan.
Maar over het algemeen gaat het best goed,
En toch is er een aspect wat zeker beter moet.
Voeding, koken, vezels, vitamines, kruiden, noem maar op,
De zin om er echt wat van te maken staat op zijn kop.
Ondanks het feit dat ik kook en ook echt eet,
Merkt mijn lichaam dat ik iets vergeet.
Het is zo anders nu om voor jezelf zorgen,
Al gauw zeg je: ach, dat kan ook morgen!
Maar mijn lijf begint te protesteren,
Dus ga het nu toch echt anders proberen.
Wie weet komt het ‘leuke’ van koken weer boven,
En ga ik weer in mijn kookkunst geloven.
Woorden
Zonder woorden en letters is er geen leven,
Je kunt er van alles mee maken, foutloos is wel het streven.
Maar woorden doen ook heel veel bij een mens,
Ze bevatten liefde, informatie of een wens.
Gisteren ervaarde ik de warmte van woorden weer,
En het raakt me heel erg deze keer.
Woorden van respect, waardering en aandacht,
Ze deden meer bij mij dan ik had verwacht.
Het bijzondere was, dat we met letters aan het spelen waren,
Gewoon alsof het gisteren was, en dat na al die jaren!
Ik voel weer de warmte, lol en gezelligheid,
En tot slot won ik tot twee keer toe ook nog de wedstrijd.
Uit balans
Soms heb je van die dagen,
Dan moet je geen ‘waarom‘ vragen.
Het gaat gewoon even niet.
Er telt eigenlijk maar een woord: verdriet.
Baal er zelf het meeste van volgens mij,
Dus op dit moment ben ik even niet zo blij.
En toch ga ik mijn dingen doen vandaag.
Hoop dat de tranen minderen, al is het gestaag.
Kan er gewoon niets aan doen helaas.
Het hoort er bij, en word de tranen wel weer de baas.
Dat soort dagen komen steeds voor.
En toch moet ik zonder hem gewoon door.
Het lukt me ook echt, keer op keer stukje beter, echt waar,
Maar soms valt het missen mij echt heel zwaar.
Tijd
Tijd heelt alle wonden,
Soms heb ik de rust al even gevonden.
Maar voel me nog steeds alleen,
Ondanks al het moois en alle mensen om me heen.
Want wat wij hadden vijftig jaar samen,
Was zo uniek; dat zal iedereen beamen.
Wij waren totaal in elkaar verweven,
We wilden nog zoveel samen beleven.
Nu moet ik alles zelf doen en bepalen,
Maar lieverd, weet dat ik er alles uit zal halen.
Jarig
Vandaag is mijn laatste dag in mijn 66e levensjaar.
Weer een mijlpaal, officieel met pensioen, genieten maar?
Ja zonder mijn kanjer, zonder mijn maatje, zoals zoveel,
Maar soms grijpen de emoties en alles wel even naar je keel.
En toch ben ik positief over de toekomst, echt dat meen ik oprecht,
Er is zoveel nog waar ik de komende jaren voor vecht.
Hij zou dat ook willen, en daarom heb ik ook gebak besteld,
Er komen morgen hele lieve mensen, hoeveel heb ik niet geteld.
De kids moeten allemaal werken, dat is heel normaal,
Maar dat halen we dit weekend wel in, dan sta ik gewoon nog een keer centraal.
Het zal raar worden zonder mijn grote schat, wat mis ik hem toch.
Maar weet je, morgen ben je er heus nog.
Zoals elke minuut van de dag, voor altijd in mijn leven,
Zul je mij ook nu de drive geven om door te gaan in mijn nieuwe jaar.
We gaan het samen beleven!
door Aleid Klein Middelink-Keller
ex-mantelzorger