Hoe gaat het nu met… Arno & Hans

‘Zondag is Hans-en-Arno-dag’
Al 18 jaar maatjes: de bijzondere band tussen Hans en Arno

Hans heeft al 18 jaar een vaste zondagmaat: Arno. Met klassiek autisme heeft Hans veel aan structuur en duidelijkheid, en die vindt hij in hun driewekelijkse afspraakjes. “Dat is voor hem fijn, maar ook voor mij,” vertelt Arno. “Zo kan ik het goed plannen en weten we altijd waar we aan toe zijn. Vandaag gaan we samen pannenkoeken bakken bij Hans thuis.” Een vriendschap die al bijna twee decennia meegaat, en die laat zien hoe waardevol tijd en aandacht voor een ander kunnen zijn.

Fotocredits: Eefke van Straaten
Cover vorig jaar: Renée Krijgsman

Jullie stonden vorig jaar op de voorpagina van ons Informeel Magazine. Hoe was dat?
Hans (lachend): “De begeleiding van Riwis had me herkend. Dat vond ik grappig.”
Arno: “Het was heel leuk dat mensen mij herkenden en aanspraken – die niet wisten dat ik dit vrijwilligerswerk deed. Ik heb het er niet vaak over, leuk dat ik het maatje-zijn op deze manier onder de aandacht kon brengen. Dat we ook nog met een enorme foto in het gemeentehuis stonden was nogal een verrassing, maar was ook helemaal prima. Ik vond het een leuke foto, die precies weergeeft hoe we maatje van elkaar zijn.”

Hoe vaak zien of spreken jullie elkaar?
Arno: “We zien elkaar om de drie weken op zondagmiddag. Voor Hans is die regelmaat fijn. Dat geeft hem de meeste structuur. Ik merk dat we de laatste jaren steeds meer activiteiten zijn gaan doen, soms ook op vrijdag.”

Wat voor uitstapjes maken jullie dan? 
Arno: “We zijn samen naar Museum Soesterberg geweest. Als het mooi weer is, rijden we richting Deventer en langs de IJssel — even eruit. Soms gaan we uit eten of gewoon samen een kop koffie drinken. Aankomende vrijdag staat toevallig een etentje gepland bij Potjandorie.”
Hans: “Ja, het leukste is wel als we iets te eten hebben. Normaal ben ik niet zo iemand die gemakkelijk de deur uitgaat. Arno wilde in het begin veel te veel activiteiten doen. Maar nu vind ik het ook wel echt een uitje.”

Jullie kennen elkaar al heel lang, toch? Hoe is dat begonnen?
Arno: “Ja, dat klopt. Hans is zelfs op kraambezoek geweest bij de geboorte van mijn eerste zoon; hij is inmiddels 17. Dus we kennen elkaar al 18 jaar!”
Hans: “Ja, we zijn toen samen een kraamcadeautje gaan kopen. We zijn via De Vriendendienst (tegenwoordig Maatjes Apeldoorn) aan elkaar gekoppeld. Op de een of andere manier voelde het meteen goed en vertrouwd.”

Dus jouw kinderen kennen Hans ook? 
Arno: “Zeker! Een paar jaar geleden gingen we met mijn oudste zoon naar Concours d’Elegance. Hans houdt van oude Amerikaanse auto’s, dus dit was een mooi uitje voor hem. En we zijn een keer met mijn beide zoons naar een vliegshow geweest. Dat vond ik waardevol: ik vind het belangrijk om hen tijdens hun opvoeding te laten zien dat het belangrijk is om naar een ander om te kijken.”

In de woonkamer pronkt een verzameling kleine auto’s. Je hebt smaak Hans!
Hans (lachend): “Ik spaar modelauto’s, vooral klassieke Amerikaanse. Maar ik heb er geen plek meer voor. Dus ik heb er al heel veel weg moeten doen. Dat vind ik jammer.”

Wat maakt jullie ontmoetingen waardevol?
Arno: “We weten wat we aan elkaar hebben en we weten van elkaar wat we leuk vinden.”
Hans: “Ik zie niet zo vaak en niet zo graag mensen en ga ook liever niet naar buiten. Maar met Arno is het fijn.”

💛  Met aandacht en tijd kun je écht iets betekenen voor een ander💛 
Wil jij dit ook? Neem dan contact op met Hetty Lommers of Els Vierboom.