Arno is een actieve man van 52. Naast zijn werk als arbeidspsycholoog heeft hij een gezin met drie zoons. Daarnaast spreekt hij een keer in de drie weken af met zijn maatje Hans. Gewoon om eens bij te praten over hobby’s en andere dingen, onder het genot van een bak koffie.

Waarom vrijwilligerswerk?

“Door mijn baan als zzp-er heb ik ruimte om zelf mijn agenda in te delen. Zo kan ik het vrijwilligerswerk goed combineren met mijn werk. Het kost mij weinig tijd en je kunt echt iets voor een ander betekenen. Een vriendin van mij deed al vrijwilligerswerk, door haar verhalen raakte ik gemotiveerd.”

Wie is jouw hulpvrager?

“Hans, hij is al 15 jaar mijn maatje. Hans heeft klassiek autisme en heeft veel aan zekerheid, duidelijkheid en structuur. Daardoor is ons contact structureel op de zondag. Dat is voor hem fijn, maar ook voor mij, zo kan ik er goed omheen plannen.”

Wat houdt zo’n ontmoeting in?

“Een keer in de drie weken drinken we samen wat en dan praten we over onze hobby’s. Vier jaar geleden zijn we samen naar Berlijn geweest. Hans wilde dat graag en ik vond het een leuk idee om met hem mee te gaan. Het vergde wat voorbereiding en vele gesprekken voor vertrek, maar we hebben het ontzettend naar ons zin gehad. Hans heeft tijdens die vakantie voor het eerst in zijn leven pannenkoeken gebakken. Voor die momenten doe je het toch?!”

Wat levert het jou op?

“Ik heb geleerd om minder doelgericht te zijn. Om ook eens achterover te leunen en te luisteren. Met rust naar een ander en zijn situatie te kijken en open vragen te stellen. Ja, dat heeft het mij echt opgeleverd. Met Hans is er echt een vriendschap ontstaan.”

Wat is er zo leuk aan het zijn van een maatje?

“Je kunt iets betekenen voor een ander en het levert jou zelf ook veel op. Ik heb veel geleerd van Hans, dat had ik voordat ik maatje werd niet verwacht. Ik raad het elke Apeldoorner aan!”

Reactie van Hans:

“Ik denk er precies hetzelfde over.”